Kayınpederim elime bin dolar sıkıştırdı ve kulağıma sessizce söyledi

Kayınpederim hep soğuk ve mesafeliydi. Bana hiç kötü davranmadı ama en ufak bir sıcaklık da göstermedi. Beni kenara çektiğinde resmi bir şey söyleyecek sandım, belki aileyle ilgili. Onun yerine elime bir tomar para sıkıştırdı.

— Ben… anlamıyorum — diye fısıldadım. — Bununla ne demek istiyorsunuz?

Elimi daha sıkı tuttu, etrafına tedirgin tedirgin baktı.

— Soru sorma. Dışarı çıktığında biri seni bekliyor olacak. Geri dönme. Senin için yapabileceğim tek şey bu.


Bakışları korku doluydu. Gerçek, iliklere işleyen bir korku. Sanki bana yardım etmesi kendi hayatına mal olabilirmiş gibi. Sonra arkasını döndü ve kalabalığın içinde kayboldu.

Yan odanın kapısına baktım. Ahmet telefonda gülüyordu, rahat ve mutluydu. Kocam. Daha birkaç saat önce evlendiğim adam.


Kararsız kaldım. Her saniye saatler gibi geliyordu. En sonunda, ailem dışında en çok güvendiğim kişiyi aradım — en yakın arkadaşımı.

— Kaç — dedi kısa bir sessizlikten sonra. — Eğer kayınpederin bunu söylediyse, durum çok ciddi. Geliyorum, seni alacağım.

On dakika sonra otelin önündeydi. Küçük bir valizle, başımı öne eğerek, bir hırsız gibi çıktım. Saat 02:17’ydi. İnce bir yağmur yağıyordu.

Onun evine saklandım. Telefonumu kapattım. Annem durmadan arıyordu. Kayınvalidem. Ahmet. Açmaya korkuyordum. Her şeyden korkuyordum.

Sabah bilinmeyen bir numaradan mesaj geldi:

“İyi ki kaçtın. Artık biliyorlar.”

Aynı gün gerçeği öğrendim. Ahmet ve ailesi yasa dışı inşaat işleri ve kara para aklamayla bağlantılıydı. Benden önceki bazı kadınlar — eşler, sevgililer — evlendikten sonra “ortadan kaybolmuştu”.

Resmiyette: kazalar, hastalıklar, yurt dışına taşınmalar. Gerçekteyse ya fazla şey biliyorlardı ya da artık istenmiyorlardı.

Kayınpederim bu döngüyü kırmak istemişti. Oğlunu kurtaramadı ama beni kurtardı.

İfade verdim. Muhasebeci olarak tesadüfen erişimim olan belgeleri teslim ettim. Olay medyada patladı. Ahmet tutuklandı. Annesi benimle iletişime geçmeye çalıştı — tehditler yalvarışlara karışıyordu.

İki yıl geçti.

Şimdi başka bir şehirde yaşıyorum, yeni bir işim ve yeni bir soyadım var. Bazen geceleri kalbim deli gibi çarparak uyanıyorum ve kafamın içinde o fısıltıyı duyuyorum:

“Kaç.”

Ama hayattayım.

Ve hayatımı kurtaran o korkunç gece için her gün kadere şükrediyorum.