Kayınpederimin sırtında garip mavimsi izler fark ettim

Kayınpederimin sırtında garip mavimsi izler fark ettim, ama o bunu önemsemedi, sadece kazara düştüğünü ısrar ederek geçiştirdi; ancak kısa süre sonra gerçeği

keşfettim, ki bu çok daha korkunç çıktı

Bir sabah, beş yaşındaki oğlum soluk bir halde, gözleri korkuyla açılmış şekilde yanıma koştu.

— Anne… Dedemin sırtında ne var?

— Ne demek istiyorsun?

Gördüm… Sırtı mavi. Hayır, hatta siyah… Hasta mı? Neden öyle görünüyor?

Onu sakinleştirmeye çalıştım — çocuklar sıklıkla abartır. Ama endişe içimde kaldı. Sonuçta, bir çocuk sebepsiz yere böyle bir şey uydurmaz.

Öğle yemeğinden sonra kontrol etmeye karar verdim. Kayınpederimin kapısını çaldım ve nazikçe açtım. Aynanın önünde, gömleksiz, kambur bir halde duruyor,

sırtını inceliyordu.

Yaklaşınca, gerçek bir korku sardı beni. Sırtı mavimsi-mor izlerle kaplıydı — farklı boyutlarda, omurgası boyunca çeşitli yerlerde, kürek kemiklerinde, hatta daha

aşağıda. Bir veya iki tane değil — düzineden fazla. Ve taze görünüyorlardı.

Aman Tanrım… Size ne oldu? — diye haykırdım.

Hızla döndü ve beni el sallayarak uzaklaştırdı:

Düştüm… Biliyorsun, yaşımda böyle olur. Bacaklarım tutmuyor.

Ama sesi gergindi. Açıkça sinirliydi. Elleri titriyordu. Doktora götürmeyi teklif ettiğimde, sertçe cevap verdi:

Kendiliğinden geçer. Kimseye ihtiyacımız yok. Endişelenme.

Ama unutamadım. Ve sadece birkaç gün sonra gerçek ortaya çıktı — beklediğimden çok daha tuhaf.

O gece mutfağa su almaya gittim. Yatak odalarının yanından geçerken sesler duydum.

— Lütfen… acıyor… dur, bırak beni… — diye neredeyse yalvarır bir şekilde söylüyordu kayınpederim.