Kocam için böbrek bağışçısı olduktan sonra, onun beni kız kardeşimle aldattığını öğrendim
“Babam iyi mi? Ölecek mi?”
diye sormaya başladığını duydum.
İstedikleri her organı verirdim.
Donör olduğumu öğrendiğimiz gün arabada ikimiz de ağladık.
Deniz yüzümü ellerinin arasına aldı.
“Seni hak etmiyorum,” dedi.
O vakitler bu bana Romantik gelmişti.
Sonradan karanlık bir şakaya dönüştü
Ameliyat günü soğuktu. Serumlar, hemşirelerin aynı soruları yine yine sorması…
Ameliyat evveli odada yan yana iki yatak vardı. Bana hem bir mucizeye hem de bir suç mahalline bakar gibi bakıyordu.
“Emin misin?” diye sordu.
“Evet,” dedim. “İlaçların etkileri geçince yine sor.”
Elimi sıktı.
“Seni seviyorum,” diye fısıldadı.
“Hayatımın geri kalanını bunu telafi ederek geçireceğim.”
Aylar sonra bu sözler acı bir ironiye dönüştü.
İyileşme süreci
Onun yeni bir böbreği ve ikinci bir talihi vardı.
Benim ise yeni bir yara izim ve sanki üzerimden kamyon işlemiş gibi bir bedenim.
Geceleri yan yana yatardık.
İkimiz de ağrı içindeydik.
İkimiz de korkuyorduk.
“Biz bir takımız,” derdi.
“Sen ve ben dünyaya karşı.”
Ona inandım.
Sonra işler tuhaflaştı
Sürekli telefonundaydı.
Geç saatlere kadar “çalışıyordu”.
Yorgundu.
Ve bana sebepsiz yere ters davranıyordu.
“Kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum,” dedi bir gece.
“Az kalsın ölüyordum. Biraz yalnız kalmam lazım.”
Suçluluk duydum. Geri çekildim.
Ve o daha da uzaklaştı.
Cuma günü
Çocuklar hafta sonu anneme gidecekti. Deniz’in işi yoğundu.
Bir sürpriz planladım.
Evi temizledim. Mumlar yaktım. En sevdiği yemeği söyledim.
Tatlıyı unuttuğumu fark edince fırına çıktım.
Geri döndüğümde Deniz’in arabası garajdaydı.
İçeriden kahkahalar geliyordu.
Bir erkek.
Bir kadın.
Zeynep.
Küçük kız kardeşim.
Yatak odasının kapısını açtım.
Zaman durmadı.
Hayatım parçalanırken saat işlemeye devam etti.
Deniz kotunu çekmeye çalışıyordu.
Zeynep gömleği açık hâlde şifonyere yaslanmıştı.
“Meral… erken geldin,” dedi Deniz.
Bağırmadım.
Eşya fırlatmadım.
Çıktım.
Sonrası
En yakın arkadaşım Hande’ye gittim.
O gece eve dönmedim.
diye sormaya başladığını duydum.
İstedikleri her organı verirdim.
Donör olduğumu öğrendiğimiz gün arabada ikimiz de ağladık.
Deniz yüzümü ellerinin arasına aldı.
“Seni hak etmiyorum,” dedi.
O vakitler bu bana Romantik gelmişti.
Sonradan karanlık bir şakaya dönüştü
Ameliyat günü soğuktu. Serumlar, hemşirelerin aynı soruları yine yine sorması…
Ameliyat evveli odada yan yana iki yatak vardı. Bana hem bir mucizeye hem de bir suç mahalline bakar gibi bakıyordu.
“Emin misin?” diye sordu.
“Evet,” dedim. “İlaçların etkileri geçince yine sor.”
Elimi sıktı.
“Seni seviyorum,” diye fısıldadı.
“Hayatımın geri kalanını bunu telafi ederek geçireceğim.”
Aylar sonra bu sözler acı bir ironiye dönüştü.
İyileşme süreci
Onun yeni bir böbreği ve ikinci bir talihi vardı.
Benim ise yeni bir yara izim ve sanki üzerimden kamyon işlemiş gibi bir bedenim.
Geceleri yan yana yatardık.
İkimiz de ağrı içindeydik.
İkimiz de korkuyorduk.
“Biz bir takımız,” derdi.
“Sen ve ben dünyaya karşı.”
Ona inandım.
Sonra işler tuhaflaştı
Sürekli telefonundaydı.
Geç saatlere kadar “çalışıyordu”.
Yorgundu.
Ve bana sebepsiz yere ters davranıyordu.
“Kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum,” dedi bir gece.
“Az kalsın ölüyordum. Biraz yalnız kalmam lazım.”
Suçluluk duydum. Geri çekildim.
Ve o daha da uzaklaştı.
Cuma günü
Çocuklar hafta sonu anneme gidecekti. Deniz’in işi yoğundu.
Bir sürpriz planladım.
Evi temizledim. Mumlar yaktım. En sevdiği yemeği söyledim.
Tatlıyı unuttuğumu fark edince fırına çıktım.
Geri döndüğümde Deniz’in arabası garajdaydı.
İçeriden kahkahalar geliyordu.
Bir erkek.
Bir kadın.
Zeynep.
Küçük kız kardeşim.
Yatak odasının kapısını açtım.
Zaman durmadı.
Hayatım parçalanırken saat işlemeye devam etti.
Deniz kotunu çekmeye çalışıyordu.
Zeynep gömleği açık hâlde şifonyere yaslanmıştı.
“Meral… erken geldin,” dedi Deniz.
Bağırmadım.
Eşya fırlatmadım.
Çıktım.
Sonrası
En yakın arkadaşım Hande’ye gittim.
O gece eve dönmedim.
Reklamlar
16 Aralık 2025
Reklamlar
