Rahmetli annemin evini kız kardeşimin yıkmasını engellemek için satın aldım
Elif, ölmek üzere olan annesine bakmak amacıyla memleketine döndüğünde ihaneti değil, yalnızca kederi bekliyordu.
Ama cenazeden sonra, evin döşeme tahtalarının altına saklanmış bir aile sırrı, bildiği her şeyi sorgulamasına namacıyla olacaktı.
Anılarla dolu bu evde, tek bir mektup; mirasın, sevginin ve aslında kime ait bulunduğunun anlamını edebiyete dek değiştirecekti.
Annem Meral üç ay evvelce vefat ettiğinde, kederin beni ikinci bir gölge gibi takip edeceğini beklemiyordum.
Ama ihaneti hiç beklemiyordum.
Hastalığının ağırlaştığını öğrenir öğrenmez İstanbul’dan İzmir’e döndüm. Hiç tereddüt etmeden işimden ayrıldım. Nasıl olsa kısa vakitde geri dönerim diye düşünerek yalnızca bir haftalık kıyafet almıştım.
Ama samimi içe biliyordum…
Bu dönüş kalıcıydı.
Ablam Zeynep’in telefondaki sesini duyduğum an, içimde bir şeylerin koptuğunu hissetmiştim.
Annemin son altı haftası sessiz, acı dolu ama bir o kadar da mahremdi. Ben onun bakıcısıydım; ama daha çok, hayatının son tanığıydım.
Ellerinin titrediği vakitlarda faturalarını ve mektuplarını ayırmasına yardım ettim. Her şeyi dosyalara koyar, arada hiçbir şey değişmemiş gibi belgeleri güncellerdi.
“Ne olur ne olmaz,” derdi hep.
Bazı günler konuşurdu.
Bazı günlerse yalnızca pencereden dışarı bakar, rüzgârı izler ve benim sessiz sedasız beraberinde oturmamı isterdi.
Ablam Zeynep, o altı hafta vakitsince eve yalnızca iki kez geldi.
İlkinde, üstünde market etiketi duran bir poğaça kutusu bırakıp paltoyu bile çıkarmadan gitti.
İkincisinde ise koridordaki dolabı karıştırdı; eski albümlerin bulunduğu bir kutuyu ve “kaybolmasın” dediği birkaç takıyı aldı.
İki gelişinde de annemin başında nerdeyse hiç durmadı.
“Onu bu tür görmeye dayanamıyorum,” dedi kapıda, yerinde duramadan.
“Çok zor Elif… Senin kadar kuvvetli değilim.”
“Annem amacıyla daha zor,” demek istedim.
Ama kelimeler boğazımda düğümlendi.
Yorgundum. Tartışacak gücüm yoktu.
Kendime hep şunu söyledim:
“Herkes kederi değişik yaşar.”
Ama ben oradaydım.
Ama cenazeden sonra, evin döşeme tahtalarının altına saklanmış bir aile sırrı, bildiği her şeyi sorgulamasına namacıyla olacaktı.
Anılarla dolu bu evde, tek bir mektup; mirasın, sevginin ve aslında kime ait bulunduğunun anlamını edebiyete dek değiştirecekti.
Annem Meral üç ay evvelce vefat ettiğinde, kederin beni ikinci bir gölge gibi takip edeceğini beklemiyordum.
Ama ihaneti hiç beklemiyordum.
Hastalığının ağırlaştığını öğrenir öğrenmez İstanbul’dan İzmir’e döndüm. Hiç tereddüt etmeden işimden ayrıldım. Nasıl olsa kısa vakitde geri dönerim diye düşünerek yalnızca bir haftalık kıyafet almıştım.
Ama samimi içe biliyordum…
Bu dönüş kalıcıydı.
Ablam Zeynep’in telefondaki sesini duyduğum an, içimde bir şeylerin koptuğunu hissetmiştim.
Annemin son altı haftası sessiz, acı dolu ama bir o kadar da mahremdi. Ben onun bakıcısıydım; ama daha çok, hayatının son tanığıydım.
Ellerinin titrediği vakitlarda faturalarını ve mektuplarını ayırmasına yardım ettim. Her şeyi dosyalara koyar, arada hiçbir şey değişmemiş gibi belgeleri güncellerdi.
“Ne olur ne olmaz,” derdi hep.
Bazı günler konuşurdu.
Bazı günlerse yalnızca pencereden dışarı bakar, rüzgârı izler ve benim sessiz sedasız beraberinde oturmamı isterdi.
Ablam Zeynep, o altı hafta vakitsince eve yalnızca iki kez geldi.
İlkinde, üstünde market etiketi duran bir poğaça kutusu bırakıp paltoyu bile çıkarmadan gitti.
İkincisinde ise koridordaki dolabı karıştırdı; eski albümlerin bulunduğu bir kutuyu ve “kaybolmasın” dediği birkaç takıyı aldı.
İki gelişinde de annemin başında nerdeyse hiç durmadı.
“Onu bu tür görmeye dayanamıyorum,” dedi kapıda, yerinde duramadan.
“Çok zor Elif… Senin kadar kuvvetli değilim.”
“Annem amacıyla daha zor,” demek istedim.
Ama kelimeler boğazımda düğümlendi.
Yorgundum. Tartışacak gücüm yoktu.
Kendime hep şunu söyledim:
“Herkes kederi değişik yaşar.”
Ama ben oradaydım.
Reklamlar
16 Aralık 2025
Reklamlar
